Τι λένε δύο Θεσσαλονικείς στην παραλία του St-Tropez;; Μα φυσικά "καλή είναι μωρέ αλλά σαν της Χαλκιδικής δεν έχει!". Και πολύ καλά κάνουν γιατί όντως σαν τις παραλίες της Χαλκιδικής δεν έχει.Τα ταξίδια είναι η ζωή μου. Δεν υπερβάλω: προσπαθώ να φεύγω στο εξωτερικό δύο φορές το χρόνο και μέχρι στιγμής τα καταφέρνω μια χαρά. Τώρα βέβαια τα χρήματα δεν περισσεύουν οπότε συμβιβάζομαι με μία φορά το χρόνο, νά ΄ναι καλά τα μέτρα της κυβέρνησης.
Πριν φύγουμε με την παρέα για ένα ταξίδι, διαβάζουμε. διαβάζουμε σοβαρά. Που πάμε, πως πάμε, πως θα κινηθούμε, που θα φάμε, που θα πιούμε, τί θα δούμε και πάει λέγοντας. Συνήθως αφήνουμε πολύ λίγα πράγματα στην τύχη, και αυτό γιατί δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να είμαστε σαν τους χαζο-τουρίστες που βλέπουν κάτι καινούριο και μένουν με ανοιχτό το στόμα, όχι γιατί εντυπωσιάζονται, αλλά από άγνοια του τί βλέπουν. Γενικά προσπαθούμε να γίνουμε ένα με τους ντόπιους, να δούμε πως ζουν, τι τρώνε, που διασκεδάζουν, τι ψωνίζουν στις λαϊκές τους και στα σούπερμαρκετ τους.
Ένα από τα πράγματα λοιπόν που έχω παρατηρήσει στα ταξίδια είναι η σπιρτάδα των σερβιτόρων τους. Δεν αναφέρομαι στα συνοικιακά καφέ, μπαρ και ταβέρνες που έχουν 50 τραπέζια την ημέρα, και αν. Αναφέρομαι στους σερβιτόρους των τουριστικών "αρπαχτών" που βρίσκεις εύκολα στις τουριστικές ατραξιόν των πόλεων. Εκεί που οι σερβιτόροι θα 'πρεπε να κρατούν 32 ποτήρια γεμάτα σε κάθε χέρι. Δυστυχώς είναι ακριβώς το αντίθετο.
Τηλε-μεταφερόμαστε στο Montecarlo και πιο συγκεκριμένα στο Cafe de Paris, ίσως το πιο διάσημο καφέ της Ευρώπης. Ο σερβιτόρος κουστουμαρισμένος με ύφος μπλαζέ και με ικανότητες με τις οποίες εδώ στην Θεσσαλονίκη δεν θα τον επέλεγαν ούτε για να πατάει ΤΟ κουμπί για να σταματάει η μουσική όταν περνάει περιπολικό. Ο συγκεκριμένος είχε τέσσερα τραπέζια να εξυπηρετήσει και δεν κατάφερε ούτε τα νερά να φέρει σωστά. Λογικό; "καθόλου" ακούγεται μια φωνή από το βάθος. Πάρε την κοπελίτσα που δουλεύει βράδυ στο Coralaki (πλέον ice music bar με ανάποδα το i - !CE ή κάπως έτσι), δέσε της τα μάτια και τα πόδια και πέτα την μέσα στο Cafe de Paris. Θα τους σερβίρει όλο το μαγαζί χωρίς λάθος και ταυτόχρονα θα μετράει και φύλλα από τα τραπέζια του μπλακτζακ, δίπλα στο καζίνο.
Νομίζετε υπερβάλω; Έχουμε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις στις περισσότερες πόλεις τις Ευρώπης. Πού θες; Λονδίνο; Ρώμη; Πράγα; Μιλάνο; Βιέννη; Μόνο στο Άμστερνταμ τους δικαιολογώ για ευνόητους λόγους, άσε που εκεί δεν σε πειράζει και πολύ, αφού περνάς "καλά".
Μοναδική εξαίρεση είναι οι σερβιτόροι της Νέας Υόρκης όπου σίγουρα συγκρίνονται με τους Θεσσαλονικείς στις ικανότητες, γιατί στην εμφάνιση δεν νομίζω. Εδώ για να γίνει κάποιος σερβιτόρος ή σερβιτόρα πρέπει αρέσει και πολύ μάλιστα, το οποίο είναι καλό και θεμιτό. Της Νέας Υόρκης βέβαια δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Πρέπει να είναι ικανοί, 17-20% tips αφήνεις. ΕΠΙ ΤΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ. Πήγαμε σε ένα fine dinning εστιατόριο στο Manhatan και αφήσαμε $80 tips σε $400 λογαριασμό. Έεεετσι. Ακούτε Θεσσαλονικείς σερβιτόροι;; 80 νταλαρς από ένα τραπέζι. Και μην ακούσω "ναι, αλλά στην Νέα Υόρκη είναι ακριβή η ζωή". Μια χαρά είναι. Μόνο τα τσιγάρα και τα στριπτιτζάδικα είναι ακριβότερα, και για τα τελευταία δεν είμαι και πολύ σίγουρος.
Οπότε Θεσσαλονικείς σερβιτόροι και σερβιτόρες, να χαμογελάτε. είστε οι καλύτεροι του κόσμου.
